تفال به حافظ 23 دی ماه 1400؛ کو راهروی اهل دلی پاک سرشتی - سبزا

آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی

گردون ورق هستی ما درننوشتی

هر چند که هجران ثمر وصل برآرد

دهقان دنیا کاش که این تخم نکشتی

آمرزش نقد است کسی را که در این جا

یاریست چو حوری و سرایی چو بهشتی

در مصطبه عشق تنعم نتوان کرد.

چون بالش زر نیست بسازیم به خشتی

مفروش به باغ ارم و نخوت شداد

یک شیشه می و نوش لبی و لب کشتی

تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا

حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی

آلودگی خرقه خرابی دنیا است

کو راهروی اهل دلی پاک سرشتی

از دست چرا هشت سر زلف تو حافظ

تقدیر چنین بود چه کردی که نهشتی

شرح لغت: ورق هستی: طومار وجود /دهقان دنیا: باغبان عالم /کشت: به کسر اول کشتزار

تفسیر عرفانی:

اگر یارم که عذار چهره اش مشکین است برایم نامه ای نوشت، چرخ گردون هستی ام را در هم می پیچد. مقصود او از این شعر این است که، رهروانی که بتوانند غم چرخ گردون را به کناری نهند، مرز محبت را بیابند و غم فراق را برای دست یافتن به میوه وصال به جان خرند، نزد معشوق آمرزیده گشته و کنار او ماوا می گزینند.

تعبیر غزل:

دنیا و هر چه در آن است ارزش ندارد، حتی به اندازه پشیزی. اگر به دنیا و مافی ها وابستگی داری، کار شما عاقبتی سو در می یابد و وقتی متوجه عیب این کار می شوی که زمانی برای جبران مافات باقی نیست. پس بدان که نتیجه و پاداش توجه و دلبستگی افراطی به دنیا انسان را از یاد خدا غافل می کند و سرانجام آن، سوختن در آتش حسرت و ندامت است.