دایناسور ها دوباره به زمین بازمی گردند؟! - سبزا

از سفر با تور پاتایا لذت ببرید.

با وجود گذشت میلیون ها سال از انقراض دایناسورها، علاقه دانشمندان به شرایط و شیوه زندگی این جانداران عظیم الجثه باعث شده است کوشش های گسترده و جهانی ای به منظور آنالیز شیوه های ممکن بازگرداندن دایناسور ها به جهانی کنونی شروع گردد.

این امر با پیشرفت های باورنکردنی ای که در سال های اخیر در علم ژنتیک و زیست اجرا شده است، امری غیرممکن نخواهد بود و اکثر محققان دستیابی به این امر را کاری بسیار سخت و پیچیده، اما ممکن می دانند.

نظریه های مطرح درباره کشف دی ان ای دایناسور ها

دی ان ای درون کهربا: پارک ژوراسیک بر اساس ایده استخراج دی ان ای دایناسور ها از درون شکم حشره ای که درون کهربا به دام افتاده و سالم باقی مانده، ساخته شد.

با اینکه ممکن است این طرح در نگاه اول امکان پذیر به نظر برسد، اما احتمال اینکه دانشمندان بتوانند دی ان ای قابل استفاده دایناسور ها را از درون شکم حشره ای پیدا نمایند، بسیار بعید به نظر می رسد. برای انجام این کار دانشمندان به گونه ای خاص از حشرات، پشه ای ماده که دقیقا قبل از به دام افتادن درون صمغ درختان، مقدار زیادی از خون دایناسور ها را مکیده باشد، احتیاج خواهند داشت.

از آنجایی که فسیل شدن درون کهربا به خودی خود پدیده ای بسیار نادر به شمار می رود، از این رو یافتن چنین پشه ای نیز تقریبا غیرممکن خواهد بود. کمبود گونه جانوری مورد احتیاج تنها مسئله ای نیست که بر سر راه شبیه سازی دایناسور ها وجود دارد، بلکه بیشتر حشرات کشف شده درون کهربا بسیار جوان تر از آن هستند که بتوانند خون دایناسور ها را درون شکم خود داشته باشند، زیرا پیش از اینکه حشرات در درون صمغ به دام بیفتند، دایناسور ها منقرض شده بودند.

از سویی دیگر، بسیاری از حشرات پس از به دام افتادن درون صمغ گیاهان، از درون به بیرون پوسیده می شوند و به این شکل هیچ ماده ای برای دانشمندان باقی نخواهد ماند تا بتوانند چیزی از درون آن استخراج نمایند. در نهایت، نمونه های احتمالی باید به شدت خشک باشند، زیرا دی ان ای در حضور آب به سرعت از بین می رود. در خوشبینانه ترین حالت، اگر چنین نمونه ای هم پیدا گردد، استخراج دی ان ای از خون درون شکم پشه کار بسیار دشواری خواهد بود.

خون مملو از دی ان ای دایناسور درون بدن پشه قرار گرفته است، بدنی که از دی ان ای مخصوص به خود پشه برخوردار است. همچنین امکان به دام افتادن دی ان ای دیگر سلول ها درون صمغ نیز وجود دارد که می تواند نمونه مورد نظر را به خود آلوده کند. حتی دی ان ای بدن دانشمندانی که کوشش دارند دی ان ای دایناسور را استخراج نمایند نیز می تواند نمونه را آلوده کند.

کشف دی ان ای درون استخوان های فسیل شده: متأسفانه آنچه به عنوان استخوان های فسیل شده دایناسور ها در گوشه گوشه جهان کشف و استخراج می گردد استخوان به مفهوم امروزین آن نیست. در میلیون ها سال از فرایند فسیل شدگی، مواد آلی موجود در استخوان ها تماما از بین می فرایند و به جای آن ها مواد معدنی جایگزین می شوند.

از این رو، این تکه های استخوانی که به عنوان استخوان دایناسور می بینیم در حقیقت تکه های سنگی است که به شکل و قالب استخوان های دایناسور ها بر جای مانده و فاقد هرگونه ماده آلی ازجمله دی ان ای است.

با وجود مطالب گفته شده، چندی قبل گروهی از دیرینه شناسان پیروز شدند بافت نرمی را درون استخوان های یک تیرانوسوروس (Tyrannosaurus rex) بیابند. وقتی دکتر مری شوایتز از دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی مواد معدنی را از قطعه ای از فسیل این تیرانوسوروس 68 میلیون ساله زدود، به الیاف شفاف و انعطاف پذیری رسید که به رگ های خونی شباهت دارند.

همچنین آثاری از آنچه سلول های خونی به نظر می رسید، پیدا شد. سلول های دیگری که به سلول های سازنده و نگهدارنده استخوان (اوستئوسیت ها) شباهت داشت نیز کشف شد. اینکه آیا این بقایای نرم متعلق به دایناسور است یا مواد ارگانیکی ای است که بعدا به فسیل راه یافته، معلوم نیست.

اما اگر تکه هایی از مولکول های دایناسور اصلی در آن وجود داشته باشد، سرنخ های تازه ای درباره ارتباط میان تیرانوسوروس و گونه های زنده مانند پرندگان به دست خواهد داد. تاکنون دانشمندان پیروز نشده اند دی ان ای را از این بافت نرم استخراج نمایند. با اینکه کشف این بافت لزوما پیروزیت در استخراج دی ان ای را از درون فسیل تضمین نمی کند، اما احتمال این پیروزیت را در چند سال آینده افزایش می دهد.

ایجاد تغییرات ژنتیکی در جانداران نزدیک به خانواده دایناسورها: در نظریه ای دیگر دانشمندان اظهار کردند که با ایجاد تغییرات ژنتیکی وسیع در جاندارانی که به عنوان نزدیک ترین خویشاوندان دایناسور ها شناخته می شوند (مانند پرندگان و تمساح ها) می توان به گونه ای از این جانداران دست پیدا کرد.

با وجود مورد قبول واقع شدن این نظریه، کوشش دانشمندان هنوز به نتیجه نرسیده است. ایده دیگر این است که دانشمندان توالی ژنوم دایناسور ها را به دست آورده و رشته های مورد احتیاج و مفقود آن را بازسازی نمایند. در حال حاضر امکان انجام چنین کاری وجود ندارد.

دستیابی به توالی ژنوم انسان 13 سال طول کشید و نتیجه نهایی این توالی چیزی نبود که دانشمندان بتوانند با استناد به آن یک انسان دیگر را شبیه سازی نمایند. از این رو بازسازی رشته هایی از ژنوم دایناسور ها احتیاجمند فناوری ای است که فراتر از توانایی های امروزی انسان است.

جدا از تمامی این موضوعات، رایج ترین شیوه شبیه سازی که امروزه مورد استفاده قرار گرفته است، انتقال اتمی است. دانشمندان هسته یک سلول را درون سلول دیگری از همان گونه که هسته آن تخریب شده، قرار می دهند. در حال حاضر هیچ سلول دایناسوری وجود ندارد که بتواند نقش سلول میزبان را برعهده بگیرد. ازاین رو دانشمندان باید شیوه ای متفاوت را برای رشددادن دی ان ای دایناسور ها بیابند.

منبع: ScienceUncovered

ترجمه: زینب همتی